Bortxa
Zerua goibel,hedoiak arbel,ilunpean hasi negarrez
Ostoak orbel,abreak ergel,ikaran ihesi dardarez
Itzalaren erdia,argiak pizturik tximistaren indarrez
Deiadar ozenak dirdirez gau iluna argitu su eta garrez.
Urhazi hornitu baten pare,amalur maitea ernari
Errekak trumilka,urbasa dario keinuka amari
Jite laster baten alaba ,ortzantza lurraren bortxari
Urdun gelditurik goizalbak bizira ireki atari.
Nor da lekuko ?
Dena ote lo ?
Zu,Gauez lorik gabe egon zaren olerkari
Zu,argialbaraino pizturik beti zauden asmalari
Zirimola barnean daukazun laguna,gaur ere urduri
Zoin ezti ez ote zauden behin malkoak isuri.
Amatzearen goiz frexkoa argitu,barneko urak urratu
Ur hatsa ernairik aitarengana itsurik,isilik isatu
Lurrinek istilak bazterrazpian utzirik,hezea xukatu
Banoa gorantza,milesker ortzantza,nahiz bortxari bihurtu.
Sexua izan du jainkoak beti arrotza
Goiz hontan darama bidean barneko lotsa
Negarrez diot gaur amari deiadar zorrotza
Hirurkunari inoiz,inor ez diezaiola ari otoizka
Aita gainean delako irrifar ortoska.