Poesía 2011 - 2012

Abstraktua eta izadia

 

 

 

Izadiak ene belarriak jotzen ditu, zinez

Neurkadez, doinuez, isiltasunez.

Musikaz baino lehen sorturiko ahotsez

Errotik datozenez, menditik detsitenez

Haizearen dardarekin jaiotzen direnez

Erreketan jauzika isurtzen zaizkidanez

Eta hatsaren soinuaz gizakitzen zaizkigunez.

 

Izadiak ene begiak jotzen ditu, zinez

Kolorez, formez eta bolumenez

Artea baino lehen sorturiko lerdenez

Lurrean daudenez, harrietan, enborretan dagertenez

Uretan digerizenez, zeruan dagaldatenez

Gauez eta egunez

Datorkidatenez

Eta ninikaren dirdirez gizakitzen zaizkigunez

 

Izadiak ene gogoa zizelkatzen du, mailuez
ezikus daitezkeenez,
trumilka datorren erreka baten pare, idaztera deramadanez
et halaxe nahi dut atera, ulerkorra den ulergaitzez
sentimenduez
eta sentsazioez
Ti-ta baten indarrez
Kabroia Tori! Mendeku gozoez

 

Abstraktua, izadiaren aita

semea eta izpiritu saindua
Izaditik isuria baita

Lekukotzat begia, belarria eta zentzua