2011 - 2012 Olerkiak

Argitik argira

 

Hostoen ihintzetan, itsasoa dardarez

uzkurki, zortatxoa daror uhainez lurrerantz,

zerua isilik dago bere alaba negarrez dagoelako

zalantzaz gosetzen hasi da, ortotsez hasiko

Dantzan, itzal malutak argitzen ari dira,

intxaurrondoren udazkeneko azken hostoak berpiztu nahi

goserik, aserik

baina bideko beroak lorea ximeltzen hasi da

eta errekaren harri itoetan goroldioz betetzen ari.

Uraren dirdira ez da berea

Ai argi! Izaren gainean baratze bat bezala,

kolorez asea

bare, bizi, jauzi

txorien freskatze

zinpartez, ur biziarazle.

Mendixka preso da, lekuko,

zumelez estalia,kuka mikuka

itsasogaiaren bizi gabeko uhainei begira,

sapaz eta sargoriz

argia itzaltzen ari da, keinuka

ta emeki beltzerantz, isilik

Soroak iluntzen, logalez

gaua beltza badurbil

argirik gabeko izarra

baidager

uretan

jabal gezitan

eta haizea

badintza

harriak gor eta muturik

menditik zintzilka,

oinak zaplaka

eta tinko, irtenbiderik gabe, a.

Adarren artean ia

dardarez gia

xuxurlaz rgia

hitz hurbilez deika argia

isilik Argia.

Ontzen begiak haien baratzetik zuhaitzetara doaz

jauzika, hatsez hauntuta

hil lore urdinen pare

ihes lekurik gabe.

Urrunean argia

suez hornituta

lurartzetik

garretan neregana,

atzeraka,

goizeko euri lankarrari begira

hostoak negarrez,

hitzez

lurrinez

desagertzearen beldurrez

infernuko azken argi gorria badager bezala

eta ilargia hegaldakan

putzuan eroriz

eta pinpirinak ageriz

eta igelak irriz.

Goiza jeikiko al da

hego urdinez bustita?

Ezpainetan irriño isilez

baratzean nago,

argi berriari begira

dirdira.

Ekia hotza da

itzala aintzina datorkit

egarriz

iduzkiari esker

argiari milesker.

Leihoa irekirik

aurpegia gorderik

txorien kantuen artean ernerik

badoa erreka, itsasoari begira.

 

.

Nola ibiliko ote? Nork daki

hostoen bidean argiturik

hondar lehorretan bustirik

arratseko heriotzaren pare, isilik?

Itsasontzia arraunez aurrera badoa

ur zaba izkutuaren bila, badoa,

hitz erdiz, xuxurlaz, lurrez eta argiz

hegaldan, jauzika, isuriz.

 

Iritsiko zara, uste baino lehenago

aditzen zaitugu

abots galdua ozen eta ozenago

mugikor, geldikor

uraren itzala ukatuz

beheraino arte, jostatuz

hatsa berria hartuz

biziari lotua

izpi baten antzera

arina

klekuko hostoen firfira

urruti, piztu eta itzali.

 

Hain hurbil badatorkit

hain urrun badago

badoa

nortabidea aldatuz

hutsik, argiz beterik,

alaia,

lur loak hezetuz

esnatuz

arkaitz sendoen artean

higituz.

Txoriak egarriz

berriz

hitzik gabe

txistuka

aparren artean

arinki

hosto zimelduak igerikan

emeki

txorien pausaleku bihurtuz

polliki dilindan

lurartzerantz

dardarez

itsasorantz.

Argiak bere bidea kausitu nahi

adarren artean

hostoen artean

dirdiren artean

eta zerua irekitzen, argiago

itzala itotzen

txoriarekin hiltzen den kantuaren antzera

itsurik

argiaren bihotzeraino

itsasoaren hautseraino

uhainen ihintzeraino

muturik

dilingo

ur gaziaren egarriz

ametsetan

bi olatuen artean

pindarrez eta aparrez

haizez loturik

kantuz, isilik.

 

Ezpainetatik ihes eginez

zintzur barnetik joanez

badoa kantua

euriz neurkadatua

lanbroz

lainoz eta lurrinez

haizea irentsiz

ekiari irainez

eta bizia zintzilik

garbirik

lorez beterik

sortze berrira badoa

betiko.