Noe, Darwin, Poe, de Kooning, Rothko eta Jainkoa

Jainkoak zerupeko izaki oro suntsitzea du erabaki
gizakien erruz indarkeriaz betea baita mundua, segurki
mendekua gogoan, gizabereak ditu xehatuko alaiki
uhain indarrez ditu itoko, mehatsuz-mehatsu, kartsuki.

Epailerik gabeko erailketa masiboa, zer holokaustoa!
hegaztiak harriturik daude, goiko txepetxa, lekukoa
untzian sarturik “pürak” ditu berexi,-”zato Arianoa!”
Noeren aginduan larrua jotzera, bazter preserbatiboa.

Uholdea gainean dugu, arremeak gainezka dira, jode…!
Komandantea proa garaitik oihuka-« Zure agindura, Noe! »
Pozik, ximinoak jauzika ari dira, orroka, zezenei ole
Begi zizelez idazten, urertzetik, oroitzapenerako ipuinez Poe.

Arkua beterik dago, zer sexu ximista
Bakoitxak berea harturik, ostia! Zer artista!
Han urrun dager bilutsik Ararateko mendixka
beleen artean, Poeren eskua harturik, irriz Darwinen bista.

40 egunez iraun uholdeak, urek gora egin, untzia gainezka
jainkoak gailurrik garaienak urez estali,denak auhenka
mendeku gaiztoa: maite nazazue nik maite bezala, oihuka.
Orok itorik, kroka utzirik, Noe merzenarioa hornitu dolarrez, milaka.

Barne gorotza bota balu bezala, margolariak, bere kalkulaturiko kaka,

munduari dio jaurtiki, oihal gaineko funtsezko ongarri abstraktoa, guduka

Jainkoak gizakia sor zezakeen antzera. Nork daki? Noe hantxe kirika

Nola bihur salbatzaile aztertzen, ikasten, begiluze eta sabelan sortu nazka
Jainkoaren eskutik hedoi garbietatik, euriz, lurrerat igorriz bere oka

eta ekaitza uhainka, betiko xora dadin, kutxa-untziari tuka eta toka

eta bertsoa luzatu eta ezin buka.

Beste ehunta berrogoita hamar egunez iraun zuen uholdeak, segurrik
haizea bidalita urak jesten hasi ziren eta Noek, untziko leihoa irekirik
tripa hantuko usoa igorri zuen ezin hegaldan, lurra idorra ote zegoenik,
eta abisua emanda, ximinoak militar urratsez irten hasi ziren lehenik

Arkutik binaka, harro, tripa hanturik
bikote galantak ibilki, pasabidean lirainik
gorilak besoak gora, mendirantz goraintzi Darwini jadanik
mehatsuz larrua jo baitute gelditu gaberik

Zer manifa! Idiek eta astoek itsuki isilka darraite, isilik.

Noe isilik, bortxaturik, sekretu latza atxiki behar
gorilek gibel indarrez orori zakila ziotelako sar
Eme guziek ximinoz erdizka eta isilik, jelos hainbat ar.
Darwinen zakila dantzan baitago, uzki dibinoan. Zer biltzar!
Musika neurria emanez mendixkan, pito beltzetik. Zer nektar !
Lerroka untzitik jalgirik, ximinotxoak eskutik, emeak nola har?
Batzuek nahi dute untzitik zerurantz joan, ximistek erre ditzaten azkar
hainbeste marikoi, judu, komunist, sobietar, ximino eta arabiar
uholdelaria ahantzirik, abortuaren aurka dager hainbat jainkotar
eutanasiak ere lekurik ez duela diote integristek,zer liskar!

Eta “gay”-en arteko ezkontzarik , oh la, la, ez onar.

Berrogei egunez iraunduz, uholdeak bere urek gora eginez gainezka
mendi gailurrik garaienak ere estaliak zituen, erailtzeko asmoz, taldeka
narrastiak, hegaztiak, abereak eta piztiak herioztuz maltzurki irrika
bizirik zen giza oro, ito ondotik, Merzenarioa zitzaion bihotzez eskerka
sakelak dolarrez betez gero, Noek Darwini eta gorilei eskukada beroa luzeka

eta afaltzera gonbidatu, eta arrainak eskas zirela ohartu.

Beste ehunta berrogei urte pasa ziren eta oroituz nola Noek leihotik
bele zahar baten ondotik usoa igorri zuen lurra idorra ote zegoenik,
eta abisua emanda, denak harro edo haurdun nola jalgi ziren untzitik
Darwinek Inkori, denen agerian, betiko gudu zikinaz, lana gainditurik.

Giza, ximinotik zetorrela banekien
orai Darwinek jainkoari egin dio requiem
Poeren asma bazka dezaten nabarmen,
bibliaren marrazkiak bizidun bilaka daitezen

De Kooningen abtsrakzioa bihur dadin nahasmen

Rothkoren argia ager dadin ikusmen

eta espresioaren desoreka izan dadin lege eta gozamen.

Lekuko Darwinek aparkaturiko mongolfierra, han eta hemen.