7

Aliz

Izotzetik_BARRUA 26/11/08 17:02 Página 171

norabidea ikusteko ahala zuzenki ez ukanez, izadiak manatzen

zituen itsasoaren aldeko ur isurketak zalantzan ezarri nituen,

nahiz eta jakin zentzu onak itsasorantz zihoazela.

Han, beste aldeko urrun hartan eta paisaia hartatik alde

egiteko gogoa izan balute bezala, mendi harritsu lainotsu batzuk

ikusi nituen, ezin urrunago, eta horiek ere bihotza nahaspilatu

zidaten, ene urdailaren gainean korapilo urduri bat

sorturik. Ezagunak iruditu zitzaizkidan.

Hurbilago eta nire azpiko eremuan, Alizerria zedaen, bere

orban txuri eta gorriekin, Alizerriko herriak, eskuin-ezker,

haien etxe multzo txikiekin. Ezagutu nuen itsas bazterreko

herria bakarra ez zela zagerkidan, beste halako hainbeste bazeudela

begi bistan neukan, zuri-zuriak, ibai artetan zedazenak.

Agian ikusten nuen guziari Alizerria izena ematen

zioten, eta ikus ez nitzakeen beste eremu batzuei ere, ziur

baietz; nire zangoen azpian zabal-zabalik zegoen hura guztia

txikiegia iruditzen zitzaidan Alizerria herri berri hartaz irakurri

eta esan zidaten guztiarekin bat egiteko.

Mendi tontorrean zegoen estalpean sartu nintzen, bertan

zegoen mendigoizaleen ostatu hartan ogitarteko txiki bat eskatzeko

asmotan. Bakar-bakarrik nengoen, eta, zerbitzatzen

ari zen neska agurtu ondoren, baso bat ur eskatu nion.

Norbaitek bere asperkeriatik ateratzeagatik irri xamur bat

egin zidan, eta ogitartekorik bazeukanez berriro galdetu

nion. Ea beroa edo hotza nahi nuen erantzun zidan, txistorrarena,

tortillarena edo solomoarena bazela adieraziz.

Urdaiazpiko tortillarena eskatu nionenean, berehala sukalde

barnera sartu zen. Ogi fresko hura zaporagarria egin zitzaidan,

eta pozik horzka hasi nintzaion. “Aliz”ek, hala zuen izena,

parez pare begiratzen zidan, eguneko lehen bezeroari

esker beroak isilka emanda. Mintzatzen hasi ginen. Arras

– 172 –

Izotzetik_BARRUA 26/11/08 17:02 Página 172

atsegina zen. Ea nondik nentorren galdegin zidanean,

Alizerritik heldu nintzela esan nion; baina, harriduraz beterik,

ezagutzen ez ninduela luzatu zidan, bera ere hangoa zela,

hango betikoa, eta sekulan ez ninduela ikusi erantsi zidan.

“Aspalditik Alizerrian bizi al zara?” galdegin zidan.

Nire barneko xurruburua1 ezkutatu nahiez, ez hain aspalditik

iritsi nintzela luzatu nion, orain dela denbora gutxi alizerriratu

nintzela eta lagun batzuen etxean nengoela ere.

“A bai? Eta noren etxean?” hots egin zidan bere boz

kantariaz.

“Portuaren ondoan bizi diren Maite eta Miren Maiteren

etxean, badakizu Izar eta Altzorren emazteak, ezagutuko dituzu

ezta?”

“Bai bai,ongi ezagutzen ditut. Oporretan al zaude?

Nongoa zara, bada?”

Ez hain urrunekoa nintzenez eman nion erantzunari esker,

gai hura moztu genuen eta noiz arte herrian egonen

nintzanez galdetu zidan.

“Egia aitortzeko, ez dakit, nonbait zerbait alokatzeko aurkitzen

badut pozik geldituko nintzateke, baina zaila da, lanik

ez dudalako oraino eta inor gehiago ez dudalako ezagutzen.”

“Lasai egon, mutil, jendea ezagutzen hasiko zara eta lanarena

ez da hain gogorra izango, beti zerbait egiteko bada,

arrantzan, eraikuntzan, baserriko lanetan edo udako sasoiko

lanetan. Badakizu, laster uda izango dugu, eta turista asko

etorriko da; ostalaritzan lan ugari izaten da. Begira: nik bertako

telebistan denbora erdiz lan egiten dut, eta beste erdia

hemen zerbitzatzen igarotzen dut.”

“Bai, baina zu hemengotarra zara eta errazago duzu”;

erantzun nion uzkurki.

– 173 –

1 Eragozpena

Izotzetik_BARRUA 26/11/08 17:02 Página 173

Gure elkar solasa horri buruzkoa izan zen, eta ni laguntzeko

prest ikusi nuen. Ea biharamunean elkartzen ahal ginenez

galdetu nionean, zalantzarik gabe baietz erantzun zidan

eta bere eskuetan zegoen guztia laguntzeko eginen zidala luzatu

zidan ere.

Zor niona ordaindu nion eta, biharko hitzordua tinkatu

ondotik, beheranzko lehen urratsak egin nituen, pozik.

Lehen aldia ez zen nondik nentorren galdetzen zidatela

eta zer erantzun ez jakinez, aldiro erantzun desberdina ematea

beldur nintzen. Orain arte zorte ona izan nuen, inork ez

zidalako ezer gehiago galdetu eta elkarrizketa bertan behera

gelditu eta aldatu zelako, baina zer esan norbaitek zehaztasun

gehiago eskatzen balit? Neronek zer erantzun ez nekien.

Aurretik ongi pentsaturiko zerbait buruan hartu behar nuen,

beti errepusta berdina eman nezan. Baina zer? Noiztik hemen

nengoenik ez nekien ere, hainbeste denbora pasatu zitzaidala

baitzirukidan. Berriz ere ez nuen ahanzpenarena

aurreratu behar; nahiko garbi zegoen hori esaten nuenetik ez

nuela ezer ahazten eta behin edo bestean galdera sakonak

egingo zizkidatela. Halere, beste erremediorik ez nuen ikusten,

nahiz eta jendeak gezurretan nengoela susmoa ukan.

Egia aitortzeko, hura ez zen une hartan gertatzen zitzaidan

garrantzitsuarena, pozik bainengoen Aliz ezagutu nuelako eta

neska polit hori ezin atseginagoa egin zitzaidalako. Aurretik

lagun onak bilaka gintzakeela pentsatu nuen.

Jaisteko, bide desberdina hartu nuen eta oihanaren ondoan

zegoen beste ezkerreko bidexka hura baztertu nuen. Ordu

t’erdi batez beherean nengoen, eta aski nekaturik etxeratu

nintzen. Ohe gainean etzan nintzenean, berehala Aliz neska

hartaz pentsatzen hasi nintzen, bere iduria gogotik ezin lekuturik.

Biharamuneko hitzordua biziki garrantzitsua izan litza-

– 174 –

Izotzetik_BARRUA 26/11/08 17:02 Página 174

tekeen ideiak gogoa gainerasotu zidan, alde batetik lana aurkitzeko

aukera izan nezakeelako, baina ere Alizekin harreman

estuetan sar nintekeelako. Nahiz eta beraz deus ez jakin, itxaropen

izpi batean murgildu nintzen.

Ai ama, agentziarena ahantzi nuen, eta etxekoei zerbait

esan behar nien, handik atera ez nuela nahi pentsatu baino

lehen. Beste zerbaitera pasatu nintzen.

Etxekoak emeki-emeki etorri ziren, txikiak eskolatik, gizon-

emazteak lanetik, eta nik mendian egon nintzela esan

nien. Sukaldeko lanetan lagundu behar nuela esan nienean

ezezko borobil bat jaso nuen, bekatu bat aipatu izan banu

bezala. Agian bere gustura gauzak ez egitea soportagaitza

zeukan? Batere ez nuen ulertu. Gure afal osteko elkar solasak

bertako gizarteaz izan ziren; eta, Aliz ezagutu nuela aipatu

nienean, hitz erdiz, berarekin kasu emateko esan zidaten,

abertzale sutsua omen zelako. Jendeen arteko ezberdintasuna

gero eta gehiago nabaritzen nuen nahiz eta denek hitzez

behintzat Alizerria anitz maitatu. Kontzeptu berdinak ez

zeuzkaten. Batzuek herri ingelesdun probintzi baten moduan

hartzen zuten; besteek, aldiz, herri jabe baten eran. Ni, bigarrenak

gehiago deitzen ninduen, eta pozik hartu nuen Aliz

halakoa zela entzun nuenean. Ezer ez nien erantzun.

Biharamunean, herriko plazara pauso lasterrez hurbildu

nintzen, eta urrundik Aliz ikusteak zorionez bete ninduen.

Kafe bat hartzera joan ginen, eta bere irriak ongietorria ematen

zidala erakutsi zidan.

Nire asmoaz hitz egiten hasi ginen, nire balizko lanaz eta

etxeaz, nire xede berri guztiez. Zer egin ez nekiela adierazi

nion; eta, lasaiago hitz egin genezan, kanpora atera ginen,

itsas bazterrean ibilalditxo bat egiteko asmotan. Denez aritu

ginen eta gai guziak aipagai izan genituen: herria, lana, bizi-

– 175 –

Izotzetik_BARRUA 26/11/08 17:02 Página 175

tza, gizartea, ohiturak eta alizia, batez ere alizia. Bi mundu

desberdin horiek nabarmenak zirela baieztatu zidan, bat alizduna

eta alizia maite zuena, bestea ingelesduna, alizia ukatzen

zuena eta museoko ondare itzali baten antzera

kontsideratzen zuena. Arazo handiena zen bigarren multzo

horrek alizia maite ez zuela, bere hizkuntza ez zelako eta haren

erabilpena abertzaletzat jotzen zuelako. Mintzaira txiki

horren beharrik ez zuten ikusten, eta, denek ingelesez elkar

uler zezaketelako, komunikabidea gurutzaturik bezala ikusten

zuten, kultura arloa batere sakondu gabe. Haiek haiena

bazuten, eta denek horrekin bat egin behar omen zuten.

Horretan ezker eta eskuineko desberdintasunak aski garbiki

nabaritzen ziren, eskuinekoak arras nazionalistak zirelako eta

haien ingeles izaeraz eta hizkuntzaz harro zeudelako; ezkerrekoak,

aldiz, eta haien esanen arabera, haien izateaz,

Alizerriko hizkuntzaz eta kulturaz axolatzen ez ziren, omen,

eta mundukoak zirela zioten. Hitz egiteko moduari garrantzirik

ez zioten ematen, omen, komunikatzeko baizik ez zela

egina esanez, omen, eta alizia aliziar nazionalismoarekin lotzen

zuten. Haiena, aldiz, nazionalismoa ez omen zen, nahiz

eta ingelesez hitz egin, ingeles kulturan hazi eta ingeles egoera

transmititu. Gainera, alizia leizetarra bezala hartzen zuten,

moda gabeko mintzaira gizajoa, etxean baizik

mintzatzen ahal zena, basa-hizkuntza, nahiz eta batzuk eta

azken bolada honetan berriro ikastera murgiltzen hasi, zerbaitez

damutzen balira bezala edo seme-alabak, haien ikuspegietatik

urrunduz, aliziaren munduan sartzen hasi zirelako.

Alizek bere betiko argudioa aurreratu zidan eta beti gauza

berdina esaten ziela ere, behin herria eta hizkuntza aske izatean,

bere lehen urratsa horri garrantzirik ez ematea izango

litzatekeela eta orduan mundukoa bihurtuko zela. Lurralde

– 176 –

Izotzetik_BARRUA 26/11/08 17:02 Página 176

berri hartan denbora askirik ez neraman arren, gauza guzti

horiez ohar nintekeen, baina fenomeno hura modan zegoela

ohartzeko gai nintzen, fenomeno hori airean dilindan zegoelako.

Berriki irakurri nuen artikulu horretan, zientzialari

ugarik alizia ikergai hartu zutela ikusi nuen, eta azken emaitzek

ama-hizkuntzetan diren zaharrenetarik bat izan zitekeela

ziotela ere, telebistak egun hartan zioen bezala, bizirik zegoen

ama-hizkuntza bakarra izan zitekeela azpimarraturik.

Egiazko alizerritarrentzat, alizia benetako altxorra zen; besteentzat,

aldiz, ezagutzen ez zuten modan zegoen zerbait berezia.

Altzor eta etxeko lagunak bide erdikoak zirela esan

zidanean ez ninduen batere harritu. Halere, txikletarrak ez

ziren, eta horrek lasaitu ninduen.

Hori guztia esplikatzean, Aliz erdi negarrez ezarri zitzaidan,

osoki nardaturik. Gauza guzti horiez adierazteagatik

pozik nengoen; eta, bertako bizia barnetik ezagutzen banu

bezala, arras abertzaleen aldekoa bihurtu nintzen. Gainera,

beharrezkoa neukan, odolean eraman banu bezala, betiko

grina tintingarri batek, belarrietan deika, jotzen banindu

bezala.

Egun osoa elkarrekin iragan genuen; eta, gautu orduko,

nire lanaz eta egoitzaz ez ginela batere mintzatu ohartu ginen.

Hobe! Biharamuneko mintzagaitzat utziko genuen.

Gauez, ohean ezin lo eginez egon nintzen, egoera berri

bat hurbiltzen ari zitzaidala sumatzen nuelako: lanarena, etxe

berriarena eta agian Alizerekin sor zitekeen harremanarena.

Erroitzez erroitz ibilia izateagatik, denboraren nozioa behin

baino gehiagotan galtzeagatik eta mundu anitzetan ibiltzeagatik,

esperientzia handiko gizona nintzela banekien, eta

gertatuko zitzaizkidanez aitzineko susmo berezi bat baneukan,

urrats zuhurrez ibiltzera ninderamana. Ezin lo eginez ja-

– 177 –

Izotzetik_BARRUA 26/11/08 17:02 Página 177

rraitzen nuen. Mundu horretan neukan kokapenak buruhaustea

baizik ez zidan ematen, gau osoko obsesio latz esnagarria.

Batzuetan, garrantzi gabeko gauzek alimaleko

garrantzia hartzen zutenean, lo egiteko gaitasuna galtzen ohi

nuen; eta honetakoan halakoa neukan Alizen ezagutzaren

eraginez. Garunak itzulipurdika neuzkan. Maitemintzen hasten

nintzen.

Ez dakit zergatik, baina biharamunean Aliz ez nuen ikusi,

bestean ere ez; eta, hala, bi hilabete luzaz neska haren ikusteko

itxaropenaz egon nintzen. Nire bizia oso arrunta bilakatu

zen, alizerritar baten parekoa, monotonoa. Goizetan, herritik

barneko ibilaldia ematen nuen, paraje berriak ezagut nitzan.

Eguerdirako etxera itzuli eta bazkal ondoko loan murgildu,

arratsaldeko ibilaldi berria hasi baino lehen. Ilun orduko

etxera, afaldu eta lo. Monotoniatik ateratzeko bide bakarra

ibilaldietan neukan, beti gauza berriak ezagutzen nituelako,

jende ezezaguna ikusten nuelako eta nire inguruan zeuden

guztiak ikertzeko eta aztertzeko parada ematen zidalako.

Batzuetan, mendira joaten nintzen, kirola egiteko baino, ea

Aliz ostatu hartan aurkitzen nuenez. Herrian gehienak ezagunak

nituen, denbora gutxiz ezagutuak, beste nonbait

haietako bat izan banintz moduan.

Eta zinez hala zen, arras haietako bat bilakatu nintzen, alizia

nahiko ongi ikasi nuen, bizi ohitura gehienak onartu nituen,

haien pareko egin nintzen, bai itxuraz, bai hizkuntzaz,

baita ere pentsatzeko moldeaz. Nahiz eta kanpotarra izan,

emeki-emeki aliztiarra egin nintzen, are gehiago Aliz itzuli

zenean. Hain luzaz kanpoan egoteagatik barkamenak eskatu

zizkidan, Xorrotx telebistarako bat-bateko lan bat atera baitzitzaion

eta erreportaje luze bat egitera igorri zuten. Inor

ezin abisatuz egon zela adierazi zidan, ez familia, ez lagunak,

– 178 –

Izotzetik_BARRUA 26/11/08 17:02 Página 178

are gutxiago ni bezalako lagun berriak. Bere desagertzea barkarazteko

eran, egun hartan zegoen koktel publiko batera

gonbidatu ninduen, eta han telebistako jende guztia aurkeztu

zidan.

Artista ugari bazen ere, margolariak, eskultoreak, idazleak...

eta nire burua ene saltsan atzeman nuen. Zenbait xanpain

kopa edan genituen, dantzan ere aritu ginen. Jontxu bere

idazle lagunak bere etxearen azpian apartamentu txiki bat libro

bazuela esan zidalarik, berehala niretzat atxiki zezan esan

nion, zehaztasun gehiagorik eskatu gabe, ez prezioaz, ez eta

ere zabaltasunaz. Nire portuko etxea utzi behar nuen, eta

Jontxuren eskaintza ezin hobeki etortzen zitzaidan. Gainera,

etxekoak aspertzen hasi zirela nabaritzen nuen, eta nire nagikeria

horretaz atera nendin aukera ezin hobea neukan.

Irakasle batzuk ere ezagutu nituen eta, haien artean, Alan.

Arras atseginak ziren, eta haien artean nire burua aski ongi

sentitzen nuen. Jontxu non bizi zen ez nekien, beharbada

oraingo etxea baino urrunago, baina ez zitzaidan axola.

Niretzat, garrantzitsuena Alizen inguruko mundukoa izatea

zen, eta beste gainerako guzia ez nuen kontuan hartzen.

Maiteri etxe bat aurkitu nuela esan nionean, mila galdera

egin zizkidan: noren etxera nindoan, non zegoen, ea

konfiantzazko jendea zen ala ez, nolakoa zen egoitza...

Nitaz asko arduratzen ziren, eta nire etorkizunaz biziki axolatzen

zirela ikusi nuen. Inoiz ez nuen ahantziko haien

bihotz onezia, mundu berrian jaso nindutelako, haien artean

onartu nindutelako eta haien semea izan banintz bezala

tratatu nindutelako. Famili osoa agurtu nuenean, denak negarrez

hasi ziren. Nahiz eta haientzat eta luzara traba bilakatu,

maite ninduten. Maiz elkar ikusiko ginatekeela esanez

kontsolatu nahi izan nituen, baina nire egonaldia euren

– 179 –

Izotzetik_BARRUA 26/11/08 17:02 Página 179

etxean betikoa ez zitekeen izan, eta, muxu bana emanez,

handik lekutu nintzen.

Arratsaldeko lauetan etxe berria bisita genezan

Jontxurekin hitzordu hartu genuen, eta, Alizekin batean,

etxeko bigarren estaiara zurezko eskaileratik igo ginen. Ez nituen

batere gustukoak izan, ez zur argi bernizatuko eskailera

meharrak, ezta ere bizitzeko sarrate dirdiratsua, gutxiago

oraino urre kolorezko ateko aldaba itsusia. Isilik egon nintzen,

kanpoan ez nuelako bizi behar. Bizitegira sartu ginenean,

aldiz, sarrera gustatu zitzaidan, nahiko argia baitzen,

eskuinean zegoen egongelako leiho zabaletik kanpoko argiak

etxe osoa argitzen zuelako. Handia ez zen, baina niretzat

nahikoa: egongela, sukalde txiki bat eta gelatxo bat bere bainu-

gelarekin. Zer gehiago? Prezioa merke xamarra iruditu zitzaidan

eta, besterik ez nuelako eskatzen ahal, eskua

tinkaturik tratua egin genuen. Aurreko leihotik egun zehatz

hartan izan nuen ikuspegiak etxea eskuratzera bultzatu ninduen.

Eskola baten gaineko bista neukan, kanpoko orduko

eremua nire azpian zedaen, lau pareten arteko eskola txiki

haren jostaleku miresgarria. Zorte onez eta zehazki une horretan,

eskolako tirrintak jo zuen; eta, txolarre hegaldaka baten

antzera, haur guztiak egoitzatik korrika atera ziren,

libertateak ematen duen txistuzko eta oihuzko zorionez.

Beste edozein nardatuko lukeen burrunbak, niri, paregabeko

lilurapena eman zidan, inkontzientean zerbait oroitarazten

balidan antzera.

Aliz ez zen urruti bizi, bizpahiru kalera, eta nire pozaz

bera ere ohartu zen. Egun hartatik landa, banaezin bilakatu

ginen, eta denbora gehiena elkarrekin pasatzen genuen.

Mendiko tabernan lanean ari zelarik beheko zubiaren azpian

itxoiten nuen, bere telebistako lanetik ateratzen zenean han

– 180 –

Izotzetik_BARRUA 26/11/08 17:02 Página 180

nengoen, plaza erdian bere zain, laneko bilkura luzeak zituenean

nire burua abandonatuta bezala ikusten nuen. Berarekin

nengoenean, aldiz, alaitsu nengoen, beti irriz, beti barrez,

zorionez. Batzuetan, amoros bikote baten antzera, eskua hartzen

nion, eta hala ibiltzen ginen itsasoaren parean.

Nardatzen ninduen bakarra hauxe zen: leku ezagunetan igarotzen

ginenean eskua askatzen zidala, gure adiskidantza erakuts

ezina izango balitz bezala. Berdin norbait ezagunaren

aurrean pasatzen ginenean, jendearen zurrumurruak ez baitzituen

gustuko. Portaera hori ez nuen sobera ulertzen, jendearen

solasa bazkatzeko modu hoberena hori zelako, batez

ere eskua askatzen ikusten balute, baina hura zen bere nahia,

eta errespetatzen nuen.

Nahiz eta ni baino aise gazteagoa izan, nirekin gozoki zebilen;

eta, nitaz maitemindurik ez egon arren, biok elkarrekin

pozik ginauden. Batzuetan dantzara joaten ginen, koktel

hartako dantzak oroitarazteko gisan, besteetan zinemara edo

izozki bat hartzera, edo gozoki heldurik itsas ertzean ibiltzera.

Bere ile argiak sorbaldetaraino isurtzen ziren, lehunki,

uhin ezti baten antzera, bere begi urdin-orlegiek aurpegi

aingerutsu hura argitzen zuten, eztiki, egunsenti gozo baten

parera, bere izate gozo hark urtzen ninduen, sakonki, amoros

hauskor baten erara.

Nik maite nuen eta ezin aitortu, gure arteko harremana

korapilatuko zelako, beharbada hautsiko zelako eta munduan

neukan gozamen bakarra agian galduko nuelako. Bere nortasuna,

bere edertasuna, bere emetasuna nituen bizitzeko arrazoi

bakarrak.

Maite nuen; bai, benetan, maite nuen.

Etxerat itzultzen nintzenean, bizia triste egiten zitzaidan.

Batzuetan, Alitxo eta Liz bi neska txikien bila joaten nintzen,

elkarrekin parkera joan gintezen, eta nire aulki gainetik

– 181 –

Izotzetik_BARRUA 26/11/08 17:02 Página 181

jostetan begiratzen nituen. Alitxo txikienari gehien-gehien

gustatzen zitzaiona gorgoina zen, bilintzi-balantza baitzebilen

irri ajataka1. Bere abiadura apaltzen zenean, berriz bultzatzeko

eskatzen zidan, neronek gainezka pasatzeko beldurra

hartu arte. Berak, aldiz, halakorik ez zuen batere sentitzen,

eta irrien artean, gehiago bultza nezan oihukatzen zidan.

Sobera iruditzen zitzaidanean, berriro bere pareko aulkian

jartzen nintzen, bere zorionaz gozatzen. Liz zaharrenari, aldiz,

istilaren bazterretik beltxarga eta ahateei bazka ematea

gustatzen zitzaion, Izabel izeneko andre baten ondoko goxo

dendan erositako opil papurrak gustukoak baitzituzten.

Ikustekoa zen zer abiaduran hurbiltzen zitzaizkion uretara jatekoa

botatzeko keinua egiten zienean, zuriak bereziki, besteak

baino arinagoak baitziren. Ni bien artean pozik

nengoen, haien desberdintasunek zorionez betetzen nindutelako,

hain eztiak zirelako.

Txakur txiki berri bat bazeukaten, Txiki izenekoa, txuri

eta beltza, beti jostatzeko prest zegoena. Batzuetan parkera

eramaten genuen, baina nardatzen ninduen, bi neskatxaz gozatzen

uzten ez zidalako, beti bere inguruan ginaudelako eta

ateraldiaren nagusia egiten zelako.

Batzuetan, Aliz gurekin ekarrarazten saiatzen nintzen, baina

gehienetan debalde. Zaila egiten omen zitzaion bi neskatxekin

batean parketik ibiltzea, jendearen solasak astunak

egiten zitzaizkiolako. Nahiz eta arras irekia izan, halako gauzek

kezkatzen zuten, jendeak guregan iritzi faltsu bat ukan ez

zezan. Gurekin etortzera ausartzen zen egun soil horietan

erakusten zuen kezkak plazerez hantzen ninduen, ustekabean

nire aldeko amodio isila plazaratzen zuela iruditzen zitzaidalako.

Zergatik, bestela, hainbeste kezka? Lagunen arteko

harremana izateagatik? Ez zen posible. Nire aldeko maitasun

1 Irriz lehertzen, barrez lehertzen

– 182 –

Izotzetik_BARRUA 26/11/08 17:02 Página 182

– 183 –

aitorrezina senti zezakeela maiz pentsatzen nuen, baina zergatik

gorde behar? Libre baitzegoen... Hura ez nuen ulertzen,

nire aldeko zerbait sentitzen zuela nabaria zelako.

Izotzetik_BARRUA 26/11/08 17:02 Página 183

Izotzetik_BARRUA 26/11/08 17:02 Página 184

Alan bertako lizeoko hizkuntza irakaslea zen, eta kontatzen

zizkidanak arras interesgarriak nituen, bere ikasleekin

zituen harremanak eta erakusten zuen gaiari loturik zeuden

guztiak. Aliziaz galdera pila bat egiten nizkion, eta ongi uler

niezaion indar bereziak egiten zituen, bereziki hizkuntzaren

morfologiaz ari zenean. Edozein toki ona zen hortaz mintzatzeko;

eta, emeki-emeki, Alanek Alizen tokia hartu zuen, ez

nire bihotzean, nire interesean baizik. Alizerrira horretara

etorri banintz bezalako sentimendua neukan; eta, norbaitek

aurrera bultzatu banindu bezala, aliziaz galderak egiten nizkion,

aliziaren iturburuaz, hori funtsezko gaia izan balitzait

bezala. Nahiz eta alizduna eta Alizerriaren aldekoa izan, Alizi

gure solasak gehiegizkoak iruditzen zitzaizkion, eta momentu

horietan gurekin aspertzen zen, Alanek erakusten zuen

pasioa neurritik kanpokoa zelako eta nik horretara eramaten

nuelako, nire interes handia ezin ezkutatuz.

Alanen ezagutzak osoki aldatu ninduen eta, behingoz,

zerbait ulertzen hasi nintzen, bereziki nire bidaiaren eta hor

egotearen arrazoia. Nahiz eta maiz denboraren nozioa galdu

eta nire aitzineko biziaz ez oroitu, Alanek hizkuntzaren pindarra

berpiztu zidan, eta nire lehengo mundu batean neukan

mintzaira gogorazi zidan ere.

Euskararen oinarriak berriro eskuratzen nituela ohartu

nintzen, eta haren egitura puzzleduna ere bai. Aditza eta adi-

– 185 –